14 en 15 mei

14 mei maandag:
Na de overdracht is er weer de casuïstiek bespreking. Een heftig verhaal over een patiënt die op de interne kwam met buikklachten. De verplk roken een vreemde lucht. Bleek dat ze vrij recent bevallen moet zijn, maar het kindje is ergens weggestopt. De moeder weet van niets en als haar eea duidelijk wordt wil ze niet dat de vader van het meisje het te weten komt. Dan zal hij mogelijk beide vermoorden. Dus wachten met OK totdat de vader weg is. Wat een afschuwelijke situatie.
Vandaag weer visite op de afdeling. Uiteraard praten we nog even na over het geweldige feest van afgelopen zaterdag. Laurens was inderdaad niet geweest. Hij had andere bezigheden gehad.
We zijn maar met een paar verplk en leerlingen en dat weten we deze dag. De visite loopt voortvarend, met weer veel ontslagen patiënten, meerdere aanvragen voor röntgen en uiteraard de VAC wissel.
Renee en ik doen beide VAC wissels. Het jongetje Stephen mag zelf de VAC verwijderen omdat het nogal pijnlijk is, met name om de haartjes die vast zitten aan de pleister. We geven hem toch nog even pijnstilling.De wond laat duidelijk verbetering zien. De patiënt die quadra plegisch is kan zowaar zijn benen en armen heel iets bewegen. Dat is werkelijk wonderbaarlijk.
Ik moet met Dina mee naar de apotheek. Daar halen ze dagelijks alle medicatie op voor 24 uur. Elk tabletje wordt geteld en.....omdat ik moet tekenen tel ik ook nog maar even na of het klopt. Het is erg druk bij de apotheek. Daar zit ook het loket waar de familie moet betalen voor het verblijf. Pas zoals ze op de afdeling de rekening laten zien wordt de waaknaald verwijdert( die eigenlijk iedereen hier heeft)
Dan gaan Dina en ik met meerdere patiënten naar de röntgen. Het blijft voor mij elke keer weer spannend of de brancard waarmee de patiënt vervoert wordt niet in elkaar gaat storten. Wat een gammele dingen zeg. Dat zou een volgende investering kunnen zijn. Er moet eigenlijk een röntgenfoto op de afdeling gemaakt worden, maar dat kan pas weer vrijdag. Op mijn verzoek geeft Dina dat door in de teamkamer waar afd hfd en 2 verplk zitten. Ze krijgt tot mijn en Dina’s verrassing geen enkele reactie.
Dina vraagt of ik 1 van haar kinderen zou willen sponsoren. Ik vertel haar dat we daar meerdere verzoeken voor krijgen en daar niet aan kunnen beginnen.
Ik breng nog een paar mensen naar de OK ruimte voor gips en......vandaag gaat Fred ook voor OK. Eindelijk!
Dan “moeten” we meehelpen medicatie delen omdat het al laat is en er (te) weinig personeel is. Dit komt tevens door de enorme hoeveelheid administratie ivm ontslagen patiënten waar 2 verplk druk mee zijn. Alles, van gaasjes, zalfjes, tabletten en handschoenen wordt in rekening gebracht. Onvoorstelbaar.
Zonder leerlingen merk je dat er vrijwel geen enkel bed wordt opgemaakt/verschoond.
Wel merk ik dat met het visite lopen door de artsen in ieder geval goed gebruik wordt gemaakt van de handenalcohol. Voor de verplk is het minder vanzelfsprekend.
De voorgestelde verbeteringen door Renee en mij zijn nog niet ingevoerd. ( schone dekens na ontslag, pijnbestrijding bij kinderen voor aanvang van de wondzorg en....het afvinken van de opdrachten van de visite. Want ook nu weer blijkt dat er opdrachten van afgelopen vrijdag niet zijn uitgevoerd.
De middag zijn we aan het rekenen hoeveel we kunnen aanschaffen van al het sponsorgeld. We besluiten om naast de matrassen, nachtkastjes en 2 grote kasten ook nog 7 kinderbedjes te bestellen. Als we het geld van de “wilde ganzen” krijgen is dat geen probleem. Gaat dat niet door dan blijft er minder geld voor een 2-de hands Toyota cruiser over.
Want hoe dan ook willen Renee en ik een kindje( de ouders uiteraard) sponsoren die al vanaf oktober wordt verpleegd met enorme brandwonden( Fred) Dit is simpelweg niet op te brengen voor ouders, al zouden ze beide werken! Echt schrijnend. Dit zal best vaker voorkomen, maar nu wij wat kunne betekenen gaan we dat zeker doen.
In de middag ontmoeten we de 2 nieuwe collega’s van Jeroen.
‘S avonds hebben we een kleine afscheidsborrel met Jeroen, Coen, Jürgen, Willemien, Sympkje en Jaap en Joke.
Het is een gezellig afscheid.

15 mei dinsdag:
Vandaag out reach naar een pygmeeën dorp. We worden van “ alle kanten” gewaarschuwd dat het een flink tocht zal zijn.
Het weer is niet zonnig, dus dat is voor de klim die we moeten maken wel even lekker.
We vertrekken uiteindelijk om 10.00 uur. Na 40 minuten zijn we op de plek beland waar we moeten uitstappen en te voet verder gaan. Helaas begint het dan ook te regenen.
Het eerste stuk is gelijk ontzettend stijl. De hartslag stijgt en de ademhaling wordt sneller. Pffff. De paadjes zijn erg smal en hoe verder we komen hoe “ slippery” ze worden. Hoe dieper we in het woud gaan hoe meer we door modder en koeienstront moeten “ waden”. Het is helaas erg bewolkt, dus geen wijds uitzicht. Mar zelfs nu is het geen je aanschouwt fantastisch!
Na een uur zijn we er. Lekker doorweekt en best fris.
In een wat groter gebouw(schuur) dat tevens dienst doet als kerk komen de “dorps”bewoners samen voor eventuele inentingen, wegen en is in een apart huisje een spreekuur voor zwangeren.
De kinderen die binnenkomen hebben het bijna allemaal koud. Gelukkig heeft Rob veel bellenblaas en krijgen ze wat afleiding. Als dan ook zijn ballonnen voor de dag komen en al kinderen enigszins aan ons gewend zijn is het “ 1 groot feest”. Iedereen speelt en rent met ballonnen. En natuurlijk doe ik Eem. Het doet me goed, want naast de lol die het geeft worden ze gelijk een beetje warm. De armoede lijkt groot hier, te oordelen naar de staat van de kleding, geen schoenen/slippers en veelal onverzorgd.
Wat zijn zo ook blij met de knuffels en rompertjes die ik heb meegenomen. Had ik er nu nog maar meer meegenomen. Het blijft een druppel op een gloeiende plaat.......maar het is WEL een druppel!.
Overigens is de driver, Gerard, een heuse schat. Hij gaat zo fantastisch om met de kinderen en heeft zelf ook duidelijk plezier in het vermaken van hen met ballonnen en bellenblaas.
Dan zit ik bij een paar consulten van zwangeren. Bij 1 zwangere is de hartslag van de baby zwak te horen. Deze vrouw heeft al 3 kindjes “verloren”. Dit is haar 6-de zwangerschap.
Bij de volgende zwangere mag ik even met de “ toeter” luisteren naar de hartslag.Ik krijg instructie van Summary hoe dat moet. Hoe bijzonder. Alle vrouwen krijgen ook malaria tabletten mee. Dit is om de ongeboren baby te beschermen tegen malaria(?)
Om 14.30 uur vertrekken we weer. De paadjes zijn allemaal nog gladder, natter en modderiger dan de heenweg. Onze uniformen zien er niet meer uit.
Het weer is inmiddels opgeklaard en het uitzicht is adembenemend. De tocht is weer uitdagend en mooi. Zowel Renee als ik maken nog een “smak” wat de staat van het uniform niet ten goede komt.
Eenmaal bij de auto, zitten de anderen al op ons te wachten. Uiteraard is de hilariteit groot als ze onze uniformen zien.
Onderweg naar het ziekenhuis stoppen we nog om warme maïskolven te kopen. Ook de andere dames trakteren we op een maïskolf.
Rob deelt nog een mint-snoepje wat ook erg in de smaak valt.
Thuis aangekomen gaat mijn broek gelijk in het water en later in het sop. Maar even een nachtje laten weken.......
Wat was het een geweldige dag!! Veel emoties komen voorbij, maar vooral het besef wat afschuwelijk goed ik het heb in Nederland. Dankbaar dat ik dit mag doen, zien en beleven.