De laatste dagen in het ziekenhuis
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg A.Pierik
25 Mei 2018 | Oeganda, Mutolere
23 en 24 mei: de laatste dagen in Mutolere
Dag op de afdeling, met weinig personeel. Achter de visite aan, waarin toch weer blijkt dat er een aantal opdrachten niet zijn uitgevoerd, ga ik met Laurens alle wonden doen. Het loopt als een trein. Ik geef de moeder van Fred nog een extra pot vaseline en de andere pot geef ik aan Laurens en leg uit deze te gebruiken voor wondranden bij brandwonden. Als deze erg gaan jeuken kan vaseline dat wat verlichten en dan “ trekt” het niet zo.
Ik schrik als hij bij Stanley op de voet uit een kleine opening allemaal pus drukt. Met Laurens spreek ik af dat hij dat moet vermelden aan de dokter. Dit ziet er nl niet goed uit.
Het meisje dat maandag geen knuffel durfde aan te nemen vraagt nu( ingefluisterd) om een “doll”. Ik had de laatste knuffels meegenomen, maar tot mijn “schrik” is er een knuffel uit mijn plastic tas gejat. Dat moet door iemand van het personeel gedaan zijn. Ik vertel het in ieder geval aan Laurens zodat iemand het in ieder geval weet. Het meisje krijgt een mooie vis. Even later is deze, zoals gebruikelijk in Oeganda, op haar rug geknoopt als een kleine baby.
Dan “ moet” ik nog even verantwoording afleggen bij Stephen: waar waren jullie gisteren? Als ik vertel dat we een gorilla tracking hebben gedaan en ik hem wat foto’s zal laten zien, helpt hij me meerdere keren hieraan herinneren.
Hij vindt het prachtig! En zoals die jongen dan kan lachen maakt hij mij weer aan het lachen. Stephen is tevens een soort tolk in de playroom. De afgelopen dagen heeft Lique( fysiotherapie) daar met een aantal kinderen spelenderwijs oefeningen gedaan.
Er zijn nu 2 ambulanceverplk die komende week met meerdere kinderen naar de playroom gaan. Zelfs een jongen van 18 jaar die dokter wil worden en dan werkelijk met een plastic dokters koffertje aan de slag gaat. Hoe leuk is dat voor hem en hoe onbegrijpelijk voor ons. Fred( brandwonden) gaat een hele hoge toren bouwen, op die manier moet hij rechtop gaan staan. Door contracturen die hij lang heeft gehad, maar waar hij recent aan is geopereerd, loopt hij nog steeds krom. Geniaal bedacht van Lique.
Ik had nog graag even met het afdelingshoofd gesproken om te horen waarom hij, na onze evaluatie, geen start heeft gemaakt met een aantal verbeteringen waar hij zelf ook enthousiast over was. Of was dat mogelijk een sociaal wenselijk antwoord?
Hij heeft blijkbaar een vrije dag.
Ik ga langs Annettie die inderdaad de bedekking, voor een snoer op OK, klaar heeft. Dan heb ik tenminste een voorbeeld. Wat geweldig, ze heeft een voorbeeld van restlappen(OK) klaar.
Pontius laat weten en zien dat de auto: Toyota Prado, gekocht is! Top!!
‘S middag bakken we koekjes....nou ja..... We zetten de oven aan om uit te proberen. Even later staat de keuken blauw.... De 2 kookplaatjes bovenop stonden aan en.......daar stond ons broodrooster en een lampje op. De lamp kan als verloren worden beschouwd. We gaan dan maar in het “ Stone House” verder. Ook daar gaat het niet helemaal lekker; de eerste lading is nogal zwart.
Omdat we vanavond afscheid nemen van Lique besluiten we om de rest van d koekjes in het “Stone House”.
Het wordt overigens ook gelijk ons afscheid, want Sympkje en Jürgen zijn er vrijdagavond niet en donderdag hebben we een afspraak met wat broeders van de afdeling om een heuvel te beklimmen. We nodigen iedereen uit om gezellig vrijdagavond naar de Coffee Pot te komen voor het diner.
Het is een gezellig afscheid.
24 mei donderdag:
OK dag op de afdeling. Wat een chaos. Er hangt een hand geschreven lijstje met wie als eerste, tweede etc voor OK gaat. De eerste die ze vragen is op onze lijst de 4-de. Dan blijkt dat 2 andere OK’s niet doorgaan. De ene patiënt heeft Typhus en de andere blijkt bij nader inzien toch geen navelbreuk te hebben.
Overigens zie ik dat het kleine meisje de hele nacht heeft geslapen met de knuffel op haar rug. Hoe schattig.
Jackson komt, maar wordt al snel weggeroepen ivm technische problemen op de röntgen. Dan blijven er nog 3 verplk over en 1 assistente. Mmmmm. Dat wordt aanpoten voor iedereen. We beginnen met de wonden, bedden opmaken doen de vaste verplk eigenlijk helemaal niet. Ik kijk her en der naar een bed....maar ben na 2 mnd blijkbaar ook aardig ingeburgerd.....De lakens zijn niet echt vies. Dan ga ik alles klaarzetten voor wondbehandeling en veel troep opruimen. “Iedereen lijkt alles “ achter z’n kont neer te gooien....
Tijdens de koffiebreak zien we dat de carpenter (John)een paar nachtkastjes als voorbeeld heeft. Waarvoor dank. We zullen Pontius doorgegeven dat hij hiervoor meer geld nodig heeft. John krijgt bovendien eea aan gereedschap van Rob, waar hij dolblij mee is, vooral de accuboormachine. Hij is er bijna emotioneel van.
Renee en ik doen de 2 VAC’s, waarbij we “ illegaal” de trackpad los prepareren om deze nog een keer te gebruiken. Dit gaat bij Ronald goed, maar bij Stephen moeten we een paar keer terug.
Dan het grote nieuws: De auto voor “out-reach” is gearriveerd. Wouwwww ziet er prachtig uit. Wel iets duurder dan aanvankelijk gedacht, maar gelukkig hebben we genoeg sponsorgelden daarvoor. Tevens geeft Pontius aan dat hij graag een dakdragers wil en een bull-bar voor de voorkant. Tja in het kader van functionaliteit en behoud van de auto moeten we dat echt prioriteren en iets anders schrappen.
De nodige foto’s worden gemaakt uiteraard.
In de middag een overleg met Pontius: We bespreken “onze” wenslijst ,met daarin uiteraard de wensen van Nederlandse artsen, dr Coda en de kinderafdeling en afd. chirurgie. En we willen graag een deel van de rekening van Fred betalen, want die is voor de ouders “ onbetaalbaar” omdat hij al vanaf okt in het ziekenhuis ligt.
Hij is aangenaam verrast als we een draagbare röntgen lichtbak noteren. Daar had hij nog nooit van gehoord. Het drooghok was inderdaad al eens besproken. Nu hij hoort dat dekens daarom niet gewassen worden is de noodzaak groot.
We zullen hem een soort checklist geven en laten weten dat we uiteraard van alles een bon willen en een foto; voor onze sponsoren.
Om 16.30uur gaan we de berg met de water tank beklimmen met Joseph, Laurens en Johnsen. Godfrey kan pas later aansluiten. Het is een prachtige wandeling en het uitzicht is werkelijk schitteren.
We nodigen ze nadien uit om wat te drinken en een rolex te eten. Komen dan Ronald tegen die, na een uitnodiging, graag aansluit. Even naar de kantine voor een paar biertjes en Laurens haalt na een belletje 7x rolex.
We kletsen wat en wisselen telefoonnrs uit en uiteraard worden we “ vrienden op fb”.
Godfrey komt als zij net vertrekken. Hij geniet van zijn biertje en we hebben een leuk gesprek over allerlei culturele aspecten. Spijtig dat we gaan maar zo geweldig om dit weer meegemaakt te mogen hebben.
Nou de koekjes liggen klaar voor de “staff”morgen.
Dag op de afdeling, met weinig personeel. Achter de visite aan, waarin toch weer blijkt dat er een aantal opdrachten niet zijn uitgevoerd, ga ik met Laurens alle wonden doen. Het loopt als een trein. Ik geef de moeder van Fred nog een extra pot vaseline en de andere pot geef ik aan Laurens en leg uit deze te gebruiken voor wondranden bij brandwonden. Als deze erg gaan jeuken kan vaseline dat wat verlichten en dan “ trekt” het niet zo.
Ik schrik als hij bij Stanley op de voet uit een kleine opening allemaal pus drukt. Met Laurens spreek ik af dat hij dat moet vermelden aan de dokter. Dit ziet er nl niet goed uit.
Het meisje dat maandag geen knuffel durfde aan te nemen vraagt nu( ingefluisterd) om een “doll”. Ik had de laatste knuffels meegenomen, maar tot mijn “schrik” is er een knuffel uit mijn plastic tas gejat. Dat moet door iemand van het personeel gedaan zijn. Ik vertel het in ieder geval aan Laurens zodat iemand het in ieder geval weet. Het meisje krijgt een mooie vis. Even later is deze, zoals gebruikelijk in Oeganda, op haar rug geknoopt als een kleine baby.
Dan “ moet” ik nog even verantwoording afleggen bij Stephen: waar waren jullie gisteren? Als ik vertel dat we een gorilla tracking hebben gedaan en ik hem wat foto’s zal laten zien, helpt hij me meerdere keren hieraan herinneren.
Hij vindt het prachtig! En zoals die jongen dan kan lachen maakt hij mij weer aan het lachen. Stephen is tevens een soort tolk in de playroom. De afgelopen dagen heeft Lique( fysiotherapie) daar met een aantal kinderen spelenderwijs oefeningen gedaan.
Er zijn nu 2 ambulanceverplk die komende week met meerdere kinderen naar de playroom gaan. Zelfs een jongen van 18 jaar die dokter wil worden en dan werkelijk met een plastic dokters koffertje aan de slag gaat. Hoe leuk is dat voor hem en hoe onbegrijpelijk voor ons. Fred( brandwonden) gaat een hele hoge toren bouwen, op die manier moet hij rechtop gaan staan. Door contracturen die hij lang heeft gehad, maar waar hij recent aan is geopereerd, loopt hij nog steeds krom. Geniaal bedacht van Lique.
Ik had nog graag even met het afdelingshoofd gesproken om te horen waarom hij, na onze evaluatie, geen start heeft gemaakt met een aantal verbeteringen waar hij zelf ook enthousiast over was. Of was dat mogelijk een sociaal wenselijk antwoord?
Hij heeft blijkbaar een vrije dag.
Ik ga langs Annettie die inderdaad de bedekking, voor een snoer op OK, klaar heeft. Dan heb ik tenminste een voorbeeld. Wat geweldig, ze heeft een voorbeeld van restlappen(OK) klaar.
Pontius laat weten en zien dat de auto: Toyota Prado, gekocht is! Top!!
‘S middag bakken we koekjes....nou ja..... We zetten de oven aan om uit te proberen. Even later staat de keuken blauw.... De 2 kookplaatjes bovenop stonden aan en.......daar stond ons broodrooster en een lampje op. De lamp kan als verloren worden beschouwd. We gaan dan maar in het “ Stone House” verder. Ook daar gaat het niet helemaal lekker; de eerste lading is nogal zwart.
Omdat we vanavond afscheid nemen van Lique besluiten we om de rest van d koekjes in het “Stone House”.
Het wordt overigens ook gelijk ons afscheid, want Sympkje en Jürgen zijn er vrijdagavond niet en donderdag hebben we een afspraak met wat broeders van de afdeling om een heuvel te beklimmen. We nodigen iedereen uit om gezellig vrijdagavond naar de Coffee Pot te komen voor het diner.
Het is een gezellig afscheid.
24 mei donderdag:
OK dag op de afdeling. Wat een chaos. Er hangt een hand geschreven lijstje met wie als eerste, tweede etc voor OK gaat. De eerste die ze vragen is op onze lijst de 4-de. Dan blijkt dat 2 andere OK’s niet doorgaan. De ene patiënt heeft Typhus en de andere blijkt bij nader inzien toch geen navelbreuk te hebben.
Overigens zie ik dat het kleine meisje de hele nacht heeft geslapen met de knuffel op haar rug. Hoe schattig.
Jackson komt, maar wordt al snel weggeroepen ivm technische problemen op de röntgen. Dan blijven er nog 3 verplk over en 1 assistente. Mmmmm. Dat wordt aanpoten voor iedereen. We beginnen met de wonden, bedden opmaken doen de vaste verplk eigenlijk helemaal niet. Ik kijk her en der naar een bed....maar ben na 2 mnd blijkbaar ook aardig ingeburgerd.....De lakens zijn niet echt vies. Dan ga ik alles klaarzetten voor wondbehandeling en veel troep opruimen. “Iedereen lijkt alles “ achter z’n kont neer te gooien....
Tijdens de koffiebreak zien we dat de carpenter (John)een paar nachtkastjes als voorbeeld heeft. Waarvoor dank. We zullen Pontius doorgegeven dat hij hiervoor meer geld nodig heeft. John krijgt bovendien eea aan gereedschap van Rob, waar hij dolblij mee is, vooral de accuboormachine. Hij is er bijna emotioneel van.
Renee en ik doen de 2 VAC’s, waarbij we “ illegaal” de trackpad los prepareren om deze nog een keer te gebruiken. Dit gaat bij Ronald goed, maar bij Stephen moeten we een paar keer terug.
Dan het grote nieuws: De auto voor “out-reach” is gearriveerd. Wouwwww ziet er prachtig uit. Wel iets duurder dan aanvankelijk gedacht, maar gelukkig hebben we genoeg sponsorgelden daarvoor. Tevens geeft Pontius aan dat hij graag een dakdragers wil en een bull-bar voor de voorkant. Tja in het kader van functionaliteit en behoud van de auto moeten we dat echt prioriteren en iets anders schrappen.
De nodige foto’s worden gemaakt uiteraard.
In de middag een overleg met Pontius: We bespreken “onze” wenslijst ,met daarin uiteraard de wensen van Nederlandse artsen, dr Coda en de kinderafdeling en afd. chirurgie. En we willen graag een deel van de rekening van Fred betalen, want die is voor de ouders “ onbetaalbaar” omdat hij al vanaf okt in het ziekenhuis ligt.
Hij is aangenaam verrast als we een draagbare röntgen lichtbak noteren. Daar had hij nog nooit van gehoord. Het drooghok was inderdaad al eens besproken. Nu hij hoort dat dekens daarom niet gewassen worden is de noodzaak groot.
We zullen hem een soort checklist geven en laten weten dat we uiteraard van alles een bon willen en een foto; voor onze sponsoren.
Om 16.30uur gaan we de berg met de water tank beklimmen met Joseph, Laurens en Johnsen. Godfrey kan pas later aansluiten. Het is een prachtige wandeling en het uitzicht is werkelijk schitteren.
We nodigen ze nadien uit om wat te drinken en een rolex te eten. Komen dan Ronald tegen die, na een uitnodiging, graag aansluit. Even naar de kantine voor een paar biertjes en Laurens haalt na een belletje 7x rolex.
We kletsen wat en wisselen telefoonnrs uit en uiteraard worden we “ vrienden op fb”.
Godfrey komt als zij net vertrekken. Hij geniet van zijn biertje en we hebben een leuk gesprek over allerlei culturele aspecten. Spijtig dat we gaan maar zo geweldig om dit weer meegemaakt te mogen hebben.
Nou de koekjes liggen klaar voor de “staff”morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
