12 mei zaterdag. Dag van de verpleging

12 mei zaterdag: dag van de verpleging.
Vanaf 12.30 uur zijn we paraat op het ziekenhuisterrein. Er staat een fanfare klaar met alleen maar studenten. Een grote “ blauwe” groep.In eerste instantie had het geheel meer weg van een “ dodenmars”. Maar even later komt er wat meer spirit in en beginnen ook de blazers. Geheel zuiver is het niet maar dat mag de pret niet drukken. Net als ze de poort uitgaan komt er een regenbui over ze heen.
Wij staan met een stel Nederlanders en wat patiëntjes te schuilen bij de kerk.
Daarna snel even naar huis voor een boterham omdat de officiële lunch pas om 14.00 uur is.
We ontmoeten dr. Coda en zijn vrouw( Luuk en Martha ) Alleraardigste mensen. Hij is ( inmiddels)gepensioneerd internst en kinderarts en komt al vanaf 1992 bijna jaarlijks in St.Francis Hospital, meestal voor de duur van een 1/2 jr. Hij vond dat het absoluut niet nodig was geweest dat wij verhuisd waren. Het Codahuis is nl helemaal niet van hem. We hadden gewoon gezellig samen in het huis gekund. Het probleem van de kraan ( geen druk en weinig water uit de douche, is er altijd al geweest en elk jaar weer wordt er geprobeerd het te maken. Hij neemt ook altijd al een “ bucket shower”.
Ik loop nog even naar Charles om hem de beloofde cap te geven. Hij is er zo blij mee.
Om 14.00 is de lunch, wij( Mzungu’s) moeten aan een lange versierde tafel zitten met het gezicht naar alle staf en studenten. Aan de zijkant ook nog 2 tafels met artsen en afdelingshoofden. De hele zaal zit “ stampvol”.
Eerst de nodige welkomstwoorden en gebeden en dan.... een lopend buffet. Uiteraard nadat we allemaal weer naar buiten moeten om onze handen te wassen met warm water dat speciaal is klaargezet.
Niet te geloven hoeveel ze je willen opscheppen. Ik zie de meeste Oegandezen met volgeladen borden. Er staat zoveel dus neem dan ook van alles maar een beetje( behalve de koeiendarmen!)
na afloop worden er een paar optredens verzorgd door studenten. Toneelstukje, zang en dans. De beleving is werkelijk bijzonder, zo mooi en intens. Ik krijg er kippenvel van.
De senior officer( non) houdt nog een toespraak tgv alle verplk. En denk er vooral aan. Iedereen onthoud die ene fout die je maakt en niet al die keren dat je alles prima deed!
Een student houdt hierbij een grote poster vast waarop een verplk getekend staat en diverse lichaamsdelen worden benoemd en waarom deze zo belangrijk zijn voor een verplk.
Dan naar buiten waar er wedstrijdjes plaatsvinden.
Werkelijk hilarisch!! Soort “ oud Hollandse spelen”, maar dan op z’n Oegandees. Ook nu weer staan er stoelen klaar voor de Mzungu’s en afdelingshoofden en artsen.
Spelletjes: Lepeltje in de mond, ei er op en als eerste eindigen, zaklopen, met een ontbijtbordje een wijnfles met water vullen, touwtrekken, lopen met een lege fles wijn op je hoofd, matoke schillen, geblinddoekt met een staaf een zakje water stuk slaan en een (zeer) droog stuk brood eten met behulp van een flesje cola om het weg te spoelen.
Dan is er iemand die even met zijn tanden een fiets optild en er wordt over een fiets heen gesprongen.
Er wordt echt fanatiek gestreden! Jackson en Ronald winnen een keer. Sylivia helaas niet, maar de vrolijkheid blijft van haar afstralen.
De portier Charles rent als een bezetene om te winnen Hij heeft de lachers op zijn hand. Genieten is dit.
Dan wordt er nog een soort dans gedaan, waarbij ze hun bovenlijf bedekken met een meelzak en daar onderuit komen opgevulde lange mouwen. Ik hoor van Joke dat dit een dans is die zeer beledigend is voor de batwa( pygmeeën)
Het is rond 18.00 uur afgelopen. We gaan naar huis om vervolgens om 21.00 uur terug te gaan naar het feest!
Je weet niet wat je ziet(en ruikt). Zoveel, met name jongeren, aan het dansen met elkaar. Wat opvalt is dat er ook veel jongens dansen. Wat een sfeer en wat een lenigheid, sierlijkheid en ritme. Maar ook.....wat een enorme zweet lucht.
Ik ga eerst naar de kantine( bij de hoofdingang) om drinken te kopen.
Dan stort ik me in het feestgedruis en als ik Charles zie wil ik uiteraard ook even met hem dansen. Hetzelfde geldt voor Sylivia en ook een studente die ik uitnodig om te dansen.
Mensen komen heel dicht op je dansen en pakken je vast aan je handen of om je middel of staan swingend achterwaarts voor je. In Nederland zou dit aanstoot geven zal ik maar zeggen. Maar omdat je het overal om je heen ziet voelt het al snel vertrouwd en ga je mee in de schwung.
Ik kom alleen even buiten om letterlijk frisse lucht te halen en even wat af te koelen.
Ook Rob, Jeroen, Sympkje en Willemien swingen “ de pan uit”.
Pontius en Fred komen ook laat op de avond nog even en begeven zich ook op de dansvloer.
Wat een genieten, de hele avond lang!!
Samen met Lidwien en Sylivia vertrekken we rond 00.30 uur.
Een heerlijke douche en dan naar bed.

13 mei zondag
Om 10.00 uur willen we vertrekken met de taxi naar Lake Mutanda. Het wordt iets later want de afdeling heeft gebeld ivm VAC alarm. Renee gaat er snel heen, maar heeft het ondanks bijplakken niet kunnen verhelpen. Dus alles er af en morgen weer opnieuw.
Onderweg komen we de anderen, die met de fiets zijn, achterop. Ze staan bij een “ fietsreparateur”(?)Lekke band. Hij wil ons in eerste instantie financieel “ afzetten”, maar Michael springt voor ons in de bres. Het is hier wel......hoe meer gaatjes hoe duurder. Sounds fair to me.
Het weer is prachtig en we genieten met z’n allen van het uitzicht, hapje en drankje.
Er wordt gezellig gekletst en een aantal neemt nog een heerlijke duik. Dit meer schijnt het enige meer te zijn in de omgeving waar je veilig kunt zwemmen zonder ziektes op te lopen. Ik besef dat dit mijn laatste bezoek aan Lake Mutanda is. Volgend weekend gaan we naar Nyakibale en het weekend daarna.....richting Kampala om nog een paar dagen wat te bezichtigen en dan zit ons avontuur er al weer op.
Tegen 16.30 uur vertrekken we weer richting taxi. Jeroen en Coen zijn dan al een poos in de weer om te proberen een andere fiets , die 1 km voordat ze bij het meer waren, stuk is gegaan, weer te repareren. Dit lukt helaas niet. De fiets gaat achterin de auto van Jaap en Joke en Coen gaat met een boda-boda naar “huis”
Onderweg wordt er voortdurend naar ons gezwaaid, niet alleen door Oegandese kinderen maar ook door volwassenen. Als we nog een paar km verwijdert zijn van het ziekenhuis blijkt dat mijn naam geroepen wordt door een kindje. Ik heb dit helaas niet in de gaten, want had natuurlijk graag een gezicht erbij gezien. Misschien wel een kindje die in het ziekenhuis heeft gelegen?
Moe( van het niets doen) maar voldaan komen we weer bij ons huis.
We eten pannenkoeken met een sausje dat we ook bij een gerecht in QEOP hebben gehad. (custard met sap van passievruchten)
De avond zijn we alle 3 bezig met foto’s, mail en reisblog.