8 mei dinsdag

8 mei dinsdag
We zijn net iets te laat op de afdeling. In het nieuwe huis is alles net even anders en moeten we nog even zoeken.
Plots zijn ook alle studenten weer aanwezig. Ze zouden studeren voor examens en daarom afwezig zijn.
Het is OK dag, dus geen visite. Ik ga met een aantal leerlingen de mannentaal op en ga bedden opmaken. Ik wijs meerdere van hen op het feit dat na elk bed dat ze opmaken, ze de handen moeten desinfecteren. Ze giebelen wat, maar volgen het advies op. Omdat ik nog een pompje met desinfectans wil ga ik met Laurens op pad om nieuwe te halen bij de apotheek. Laurens neemt gelijk de jerrycan voor de chloorhexidine mee. Efficiënt.
Het hoofd van de apotheek komt gelijk mee en laat ons zien hoe hij zelf de oplossing voor handenalcohol 70% met glycerine maakt. Dat gaat echt met een maatbekertje en litersmaat. We krijgen maar liefst 2 liter mee. ( Die is binnen een dag op denk ik)
Dan sluit ik aan bij het gazen vouwen. `onderwijl komt `Jeroen nog langs en hij is aangenaam verrast als we hem vertellen dat zijn advies, elk uur controles doen bij het baby’tje van 6 mnd, is opgevolgd.
Ik kijk zelf nog een paar keer bij het baby’tje het ziet er niet goed uit, ademhaling, hartslag en saturatie daalt. Dat laatste komt omdat het O2 brilletje niet goed zit. Dus probeer ik die te fixeren.
Dan wil Laurens dat ik hem help met Stanley en stuurt hij alle leerlingen weg. Ik leg snel uit waarom. Stanley wil niet dat “ iedereen” hem zo ziet. Even later zegt Laurens tegen de leerlingen: Wie heeft gezegd dat jullie dan maar moeten gaan zitten? Goede en treffende opmerking!
Als we even bezig zijn komt Renee; het gaat niet goed met het baby’tje ze is stervende.
Ik wil graag mee met Renee, maar sta even “ vast” bij wondzorg. Even later meld Renee dat ze nog maar heel vaag het hartje hoort en zeer traag. Wat vreselijk!!
Ik spoed me naar Renee, het baby’tje is inderdaad net overleden. De moeder is al weg maar oma is er nog. We weten niet wat te doen. Renee krijgt van het vaste personeel geen ondersteuning en we willen beide niet het babytje alleen laten. Inmiddels staan er ook een paar studenten omheen. Ik roep Laurens erbij die aangeeft er gelijk een screen omheen te zetten. We lopen samen op en hij vraagt hoe de procedure in Nederland is bij een overlijden. Dat lijkt grotendeels hetzelfde. Dan ga ik op zoek naar Aloiz omdat Laurens en alle anderen gewoon doorgaan met hun werkzaamheden!!
Als ik toch dringend aangeef dat we niet weten wat te doen en hulp willen komt Aloiz mee. Fred ziet aan mij dat ik het moeilijk hebt: ook dit gebeurt en was te verwachten. Klopt maar dan nog..... Aloiz haalt alle benodigdheden en gaat aan de slag onder toeziend oog van Renee en mij en 3 leerlingen. Renee en ik assisteren af en toe. Het gebeurd in stilte en met respect, maar wat vind ik het ontzettend moeilijk om te zien. Naast ons 2 bedden met kleine kindjes en moeders die er uiteraard ook eea van meekrijgen. Afschuwelijk. De oma geeft een jurkje wat we aandoen. Met een dikke strot help ik mee. Ze wordt prachtig in een doek gewikkeld zodat je alleen haar gezichtje nog ziet. Als Aloiz even later met een doos aankomt zeg ik tegen Renee: dat zal toch niet!!.Maar echt....het baby’tje gaat in de doos, omdat we niet zo over de gang kunnen. Met een laten over de doos gaan we naar het mortuarium. Aloiz verteld dat ze haar mee mogen nemen als de rekening betaald is. Wat kunnen culturen op zulke momenten botsen. Vreselijk!
Dan gaan we even aan de koffie. Renee gaat daarna naar huis, ze is er flink van ontdaan net als ikzelf. Ik ga nog wel naar de afdeling. Er moeten nog wat wonden gedaan worden. Ik geef nog een ballon aan een nieuw patiëntje die verbonden moet worden( brandwonden) en haal het “ knuffel” kussen voor Fred die vandaag erg stilletjes is; hij gaat voor OK( huidtransplantatie)
Ik loop samen met de moeder van David( heeft paar weken met beide beentjes in tractie gelegen) een stukje over de gang. Het lopen gaat redelijk. De moeder vertaald zwart hij “ brabbelt”. Ik ben zijn Mzungu. Wat een schatje. Ik krijg luchtkussens van hem. Hij mag morgen met ontslag, maar ze gaan vrijdag pas. Eerst moeten ze geld bij elkaar zien te krijgen.
Samen met Laurens maak ik nog een aantal okselkrukken gereed voor gebruik: watten en gaasrol om deel onder oksel en deel waar je hand op steunt.
In de duty room is het erg druk. Er is politie. Ze willen het overleden baby’tje zien om dan vervolgens rapport op te maken. Ze krijgen het niet te zien. De familie moet toestemming geven en.......eerst moet er betaald worden. Vader en moeder en opa worden ook bevraagd mbt de oorzaak van het zinloze geweld waaraan dit kleine meisje is overleden en waardoor zowel vader als ook opa ook in het ziekenhuis zijn beland. Opa werd mishandeld waarop zoon te hulp kwam en ook de moeder naar buiten komt om evt te helpen. Het baby’tje zat, zoals gebruikelijk, in een doek op de rug en is ontzettend hard geraakt door een voorwerp.
Ik praat even met de politieman en geef aan hoe verschrikkelijk ik dit vind. Hij snapt het en zegt dat het “ part of life” is.
Die middag dan ook goed nieuws te melden. We krijgen sponsoring van Stichting Pauline(950,-!). Dat is fantastisch, vooral omdat het definitieve besluit van stichting. “ de Wilde Ganzen” nog steeds op zich laat wachten. We willen zo ontzettend graag aan de slag met het bestellen van de matrassen, nachtkastjes, kasten en uiteraard niet te vergeten.....de 2-de hands Toyota landcruiser!! We weten nl nu uit ervaring hoe ontzettend slecht de wegen zijn naar de buitengebieden.
Terwijl ik dit schrijf is er ook contact met stichting “de Wilde Ganzen”. Ze deze week een definitief besluit te nemen en dan volgende week eea af te kunnen ronden. Dat zou echt top zijn!! Dit goede nieuws kunnen we vandaag goed gebruiken na zoveel verdiet en ellende.
Vanavond eten we de matoke die we van Evelyne hebben gehad. Blijft droge kost, maar gebakken met mayonaise prima.
Ze heeft overigens geregeld dat we vlgs week mee op out reach kunnen.
De avond bestaat uit een, voor het eerst!, heerlijke douche, foto’s up loaden en blog bijwerken.
Als ik dan mijn allerlaatste sigaretje voor die avond wil roken krijg ik een “ hartverlamming”. In het pikkedonker wil ik het waxinelichtje buiten aansteken. Zie ik 2 benen en zit er iemand op het bankje, zelf ook zeer donker. Zegt niets, springt niet op of wat dan ook. Ik geef blijkbaar een soort “ noodgeluid” af. Oh God er zit hier iemand!!
Renee komt niet meer bij nadat we er achter zijn dat het blijkbaar de “ bewaker” is: Francis. Nou jaaaaa zeg. Hij kan slecht Engels en staat onbewogen op en vertrekt mij met slappe benen achterlatend.