16 tm 17 april

Maandag 16 april:
We hebben gisteren van Jackson gehoord dat de jongeman met de uitvalsverschijnselen is overleden. Vanochtend met de bespreking met alle afdelingshoofden en andere hoofden wordt deze casus ook ingebracht. Wat hadden we anders moeten of kunnen doen. De röntgen foto was weliswaar niet gelukt, maar het beleid was wel de nekkraag om en bedrust/liggen. Dit had hij niet gedaan, wilde rechtop zitten en eten en drinken. Zou dit het dermate geforceerd hebben dat het zijn overlijden tot gevolg heeft gehad. Hij was nog maar 36 jaar. Afschuwelijk.
Fred brengt nog in dat de man van de röntgen zijn beklag had gedaan bij mij over de verouderde cassettes. Later begrijp ik van Fred dat de bestelling voor nieuwe cassettes de deur uit is. Toch handig om soms je “ grieven” te uiten tegen “ gasten”.
We lopen visite samen met gisteren aangekomen artsenechtpaar uit Nederland. Omdat zij fysiotherapeute is worden er gelijk afspraken gemaakt mrt patiënten voor de volgende dag. Tevens kent zij de patiënt nog die er nu al meer dan 15 mnd ligt. Ze heeft geregeld dat hij een rolstoel mee naar huis krijgt. Daar helpt hij haar gelijk aan herinneren. Het huis at nieuw voor hem is gebouwd door Amerikanen is blijkbaar klaar.
De schuur op het terrein die vorige week nog “ mudjevol” stond is blijkbaar opgeruimd. William heeft naar diverse soorten verf en spachtelpoets moeten kijken. Wat is nog bruikbaar en wat kan weg.( stond er alleen in Duits op geschreven) De komst van het echtpaar maakt blijkbaar dat er afspraken nagekomen moeten worden die zijn blijven liggen.
Wij ontmoeten Pontius om samen met hem formulieren na te kijken van de “ Wilde Ganzen” of alles klopt en compleet is. We hopen het van ganser harte. Zij zijn bereid om voor elke gesponsorde euro er 0,50 bij te doen. Tot nu toe hebben we daarom ook nog geen bestellingen kunnen doen. We moeten wachten op het geld dat dan via Wilde Ganzen geschonken wordt. Maar dat wachten is het zeker waard al hopen we dat het niet te lang zal duren omdat we aan al onze sponsoren willen laten zien wat er aangeschaft is.
We zouden vanmiddag bij Jackson op bezoek. Helaas kan ik hem eind van onze dienst niet vinden, dus dat wordt een andere keer.
William is druk met schilderen van de kinderafd. De “ echte” schilder is nog steeds niet gesignaleerd.
Scontina heeft heerlijke passievruchten sap voor ons gemaakt. Tevens wil ze weten wanneer we ons bed nou eens verschonen. Oeps!! Gelijk maar gedaan.
William en ik gaan naar de “stad” om te pinnen. Het gaat nl om miljoenen Oegandese schilling voor de safari aankomend weekend.
WE komen Michael tegen “ onze” taxichauffeur. Ik herken hem niet zo snel, beetje gênant wel. Omdat we zo van wandelen houden wil hij ons wel meenemen voor een trip in de bergen. We houden even de boot af omdat Evelyne ook nog met ons de bergen in wil.
We gaan nog even naar de “ Coffee Pot” voor een biertje en doen wat boodschappen.
Naar de glasboer voor een spatel: een stuk glas waar je de stopverf mee glad strijkt. Hij haalt wel even de scherpe kantjes van het glas om het goed vast te kunnen houden.
Het lukt ons helaas niet om air time te kopen op de Sim-kaart van Fred.
We komen Evelyne( met wintermuts) tegen. Ze had aanvankelijk gezegd dat ze wel samen met de bus met William op 29 april naarKampala wilde reizen. Dan kon ze hem de 30-set Kampala laten zien en kon William bij haar broer slapen. Ze kan dat toch niet waarmaken. Op de maandag is het nl vaak erg druk op het lab. Jammer, maar wel duidelijk.
We scharrelen nog even over de markt. Geen doorkomen aan zo druk, smalle paadjes en alles op elkaar gepakt. Dan wij met de lekkere lompe rugzakken. Ze proberen ons uiteraard van alles te verkopen, met name de vrouwen die met grote zakken graan zitten wat in kannetjes in tassen van de de klanten wordt geschept.
Het is op de terug weg wel even vreemd om een vouw een groentetuinen in te zien gaan waar ze gehukt plaats neemt om even te plassen. Over cultuurverschillen gesproken.
We eten ons eigen gekookte potje met verse ananas toe.
De “ groenteboer” komt weer langs met zijn tasje verse groenten. We kopen niet teveel omdat we vrijdag op safari gaan. Terloops vraagt hij of wij nog geld hebben voor hem omdat hij schriften kan kopen voor school. Dat gaan we niet doen.
We zouden in de avond naar artsenechtpaar om te overleggen over aanleggen van VAC therapie bij een paar patiënten. Helaas komt dat achteraf toch niet gelegen. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat eten koken op elektrische plaatsjes erg lang kan duren. Tot grote frustratie van hen beide.We snappen het uiteraard meteen. Dezelfde ervaring hebben wij immers een paar weken geleden ook gehad.
Thuis gekomen doen we ieder wat voor ons zelf om weer tegen 23.00 uur naar bed te gaan.
Dinsdag 17 april:
Weer vroeg uit de veren voor de dagdienst.
Vandaag wil ik meekijken/meelopen met OK patiënten. Aloiz koppelt me aan Paul. Die geeft uitgebreide antwoord op al mijn vragen. Wie bereid de patiënten voor en hoe worden ze voorbereid. De nachtdienst doet de voorbereiding bij de eerste 2 patiënten.
6 uur van tevoren nuchter doen ze eigenlijk niet, al hebben ze er weet van. Vanaf 24.00 uur nuchter. De patiënten wordt dat verteld en ook de familie wordt op de hoogte gebracht. Als een OK uitloopt blijf je dus (te) lang nuchter. De patiënten worden met een soort brancard naar de OK gebracht. De overdracht is zeer summier. Geen overdracht vitale controles, maar wel dat de patiënt toestemming heeft gegeven. De eerste OK die we brengen komt al snel weer terug. Eerst de “ schone OK’s dan de “ vieze”. Het kleine ventje kan dus weer terug.
Ik doe navraag over waarom geen vitale waardes worden doorgegeven. Dat moest eigenlijk wel. Ik vertel van de “ surpass” in Nederland. Zij hebben ook een periode gehad dat ze op een pleister om de pols de naam schreven. Dit heeft geen stand gehouden. Paul weet niet waarom.
Bij het ophalen weer summiere overdracht. Pau vraagt echter wat door, waarvan ik het idee heb dat dat gebeurd omdat ik er bij ben. Ook prima toch.
Bij de volgende OK worden wel alle waardes benoemd.
Dat moet een verstandelijk beperkte patiënt voor OK( arm amputatie ivm ca) Ze mag lopend mee en de verplk houdt haar hand vast op een lieve manier, maar meer bedoeld dat ze de infuusnaald er niet uittrekt die er met veel moeite en verdriet is ingebracht.
Dan staan er even later 20 studenten( 1-ste jaars) in de duty ward. Dat zal toch niet waar zijn..... ze starten allemaal vandaag. Niet te geloven. Ze moeten zich allemaal voorstellen en krijgen een rondleiding van Laurens.
We spreken rond koffietijd nog even met Pontius. Hij heeft de juiste stukken nog niet kunnen vinden op zijn PC. Balen!
William heeft inmiddels de kinderafd voor de 2-de keer geschilderd en is nu bezig met glas zetten. Dat gaat allemaal prima. Hij hoopt nog wel dat de man komt die de deur er andersom in wil zetten. Anders ligt het glas er binnenkort weer uit.
Na onze lunch vertrekken we naar Kisoro wederom om geld te pinnen en wat boodschappen te doen. Tevens halen we een cadeautje voor Jackson die morgen jarig is Koekjes en deo)
Het geld pinnen is hilarisch. De waarde van de biljetten wordt steeds kleiner en de hoeveelheid biljetten daarom steeds meer. De portemonnaie kan niet meer dicht.
We gaan wat drinken bij Travellers Rest en maken even gebruik van gratis WiFi.
Na een paar uur besluiten we elders ons diner te nuttigen. Via Google een goed adresje gevonden(trip advisor)
Buiten aanschouwen we hoe een enorme boom wordt omgezaagd. Geen enkele bescherming voor omstanders of medewerkers. Geen weg afgezet, veiligheidsbril of oorbeschermers. verderop staan een aantal mannen een touw te spannen die om de boom is geknoopt zodat de boom wel de goede kant op valt.
Het diner is werkelijk heerlijk. We kletsen wat na en besluiten, omdat het inmiddels donker is geworden, om Michael te bellen voor een ritje met de auto terug.