11 mei vrijdag

11 mei Vrijdag:
We spreken Alfred ( beheerder huizen voor Europeanen)voordat we naar het werk gaan. We mogen onze was inderdaad buitenzetten, handdoeken van het huis kunnen we aan hem vragen. Tevens zal hij een trekker voor de badkamer regelen en we krijgen de sleutel van het “ Stone House”. Daar kunnen we in de avonden evt zitten en wat drinken( betalen aan eind van ons verblijf uiteraard)
De visite start vandaag vroeg en verloopt erg rommelig. Eerst zonder studenten die pas na een 1/2 uur aansluiten. Ze hadden eerst een overleg!!
Er zijn meerdere artsen waarvan er 2 beleid bepalen en alle administratie regelen. Weer 2 anderen open vast door naar het volgende bed. Dit is voor verplk die eea moeten noteren echt niet te volgen. Dan wordt er ook nog een vraag gesteld aan een student die het antwoord niet weet, waarop de hele groep studenten ter plekke(op zaal!) in hun eigen taal vlgs mij “ de wind van voren krijgen”. Aloiz is ook niet tevreden over het verloop van de visite, maar meer nog voelt hij zich verantwoordelijk dat de studenten het antwoord op een bepaalde vraag niet wisten.
Er is een vrouw opgenomen die ernstig is mishandelt. In haar dorp zijn meerdere kinderen overleden/gedood(?)Zij zou hen pompoensoep(met gif?) hebben gegeven. Ze hebben haar voor dood achtergelaten op het land. Familie heeft haar naar het overheidsziekenhuis in Kisoro gebracht. Dorpsbewoners hebben de achtervolging ingezet en hebben geprobeerd haar te stenigen door keien door het raam te gooien. Uiteindelijk is ze naar “ ons” ziekenhuis gebracht. Wat een drama en wat een geluk voor haar dat ze nog leeft. Maar hoe loopt het af als ze weer terug naar haar dorp gaat?
Het blijft bizar als je de Oegandese verplk/artsen ziet lachen bij het bed en met elkaar in gesprek zijn over deze patiënt. Het ziet er zeer onprofessioneel uit en ik voel plaatsvervangende schaamte. Geen idee wat ze zeggen.
Een andere opname is een man die vanaf zijn nek verlamd is omdat er een boom op hem is gevallen. Ik denk gelijk aan Stanley. Je hebt geen leven hier als je dermate gehandicapt ben. Er zijn geen voorzieningen, slechte woonomstandigheden en de armoede is vaak groot. Een arts geeft aan om niet als westerlingen allerlei extra’s te gaan doen. Wijn zijn nl over een paar weken weer weg. Het gebeurt vaker en deze mensen overlijden vaak aan de complicaties die bij dergelijke diagnoses voorkomen. Via een student wordt vertaald dat hij elke 2 uur gedraaid moet worden en zijn hielen vrij om zo decubitus te voorkomen. We kunnen maandag wel kijken voor een andere matras die we in de container hebben zien staan.
Vandaag is ook de dag dat mijn kleine mannetje David met ontslag gaat. Hij zit lekker te badderen en ik krijg een “ dikke”. Afscheidsgroet. Ook de moeder bedankt me hartelijk. Bennon is verdrietig, vandaag gaan de “pennen” uit zijn been, waar hij uiteraard bang voor is.
De jongen met VAC( Ronald) zien we eindelijk een keer buiten met krukken. Hij heeft al een decubitus plek op zijn stuit en is nog geen 20 jaar!
Tot onze grote verbazing gaat Fred brandwonden wederom niet voor OK. Hij is naar O.K gebracht, maar het infuus prikken lukt niet!!! Dat kun je niet menen, een kind dat een hele week angstig is voor een OK die uiteindelijk verschoven wordt naar vlgs wk dinsdag vermoed ik.
Als we met de wond ronde bezig zijn wordt er onverwacht even gestopt. Er is een pater met zuster op de afdeling bij een patiënt aan het bidden. Er worden zelfs hosties uitgedeeld.( per stuks verpakt!) Wij vinden dat niet gek maar wij vinden dat......bijzonder. We komen hierover met Laurens in gesprek. Bij ons in Nederland zie je dat niet op de afdeling. Laurens zou als, niet Katholiek, ook niet in dit ziekenhuis mogen werken. Als zijn vrouw niet Katholiek zou zijn, moest ze van geloof veranderen. Of kan Laurens dan een ander geloof aannemen? Dat is een optie zegt hij, maar zou hij nooit doen!
Dina, die een vroege dienst heeft, komt even later met haar dochtertje ( Maria) aanzetten. De kleine meid moet gevaccineerd worden. Ik een open ruimte naast de koffiekamer geeft ze open en bloot eerst even borstvoeding. Dat kan allemaal gewoon in Oeganda. Wat mooi toch. Ook de nachtdienst heeft de hele nacht haar zoontje (Jozef) bij zich gehad. Die lag te slapen op een matras( van een gevluchte patiënt). De cleaners hebben hem vanmorgen wakker gemaakt en als wij komen zit de kleine achter op haar rug, zoals te doen gebruikelijk.
Ik wil nog even bij Stanley informeren hoe het met eten gaat en de wisselligging, maar hij slaapt.
Vanmiddag willen we gaan we lunchen in Kisoro bij Travellers Rest. Daar hebben ze nl ook free WiFi en wij zijn door onze MB’s heen. Als we nog een kilometer te voet te gaan hebben worden we door een taxi chauffeur( Ronald) meegenomen. Hij kende me nog van een week geleden. Wat aardig, hij brengt ons naar de plek van bestemming.
Ook Lique en Willemien sluiten aan, net voordat er een flinke tropische bui boven Kisoro losbarst.
Het is een gezellige middag waar de nodige nummers worden uitgewisseld om foto’s naar elkaar te sturen. Uiteraard doen we boodschappen, kopen we MB’s en gaan we informeren wanneer we naar de gorilla’s kunnen. We willen 22 mei, wat prima is. Boeken is niet nodig, maar als we met credit card willen betalen moet dat een andere keer. Er is nl geen stroom! Oké.
Thuis gekomen heeft Alfred post voor ons: Voor de familie van Renee en Rob.......mmmmm? Enfin, het is een uitnodiging voor ons voor “ nursing day” morgen. Het programma is wat aangepast. De mis is geschrapt, wel een “fanfare band”, lunch en sportactiviteiten. Het feest ‘s avonds duurt van 20.00 tot 1.00 uur.
Ik ben erg benieuwd, lijkt me gezellig om eens op een andere manier met de studenten om te gaan.
We brengen de avond door met lezen en verbruik van MB’s.
Lekker glaasje en nootje erbij. Het is weekend!