14 en 15 april weekend

14 april
Om 10.15 uur worden we door driver Michael opgehaald voor een ritje naar Lake Mutanda. Het is een slechte weg, veel keien en rotsblokken. We worden ahw flink door elkaar geschud. Onderweg zien we weer veel kleurrijke mensen, maar ook veel armoede. Hoe dichter we bij het meer komen hoe beroerder de weg. Het wordt een soort modderpad. Zo erg zelfs dat de chauffeur ons vraagt of we uit willen stappen zodat het risico om vast te komen zitten minder is. We hebben heel wat bekijks en “ Muzungu galmt af en toe door de bergen. Bij de derde keer dat we uitstappen sta ik nog iets te dichtbij en krijg ik een kleien lading modder over me heen.......een kleinigheidje hou je altijd.
Het laatste stuk moeten we sowieso lopen omdat dat stijl naar beneden gaat. We komen de Nederlander ( gisteren in ziekenhuis ontmoet)weer tegen samen met zijn vrouw en...3 honden die ze uitlaten. Daar hebben ze heel wat bekijks mee in Oeganda. Het houden/hebben van honden is niet gebruikelijk in Oeganda. Te eten geven en uitlaten is dan ook bijzonder.
Het meer en de omgeving is werkelijk prachtig. Jammer dat het zo bewolkt is. We gaan op een verhoogde veranda zitten en hebben prachtig uitzicht over het meer. Lekker bakkie koffie erbij en genieten. Het is helaas ook wat koud dus we gaan een stukje lopen. Komen de echtgenoot van patiënte tegen en kletsen wat.
De lodges die hier aanwezig zijn zien er mooi uit en worden veelal gebruikt door toeristen die op Gorilla tracking gaan. De Nederlandse eigenaren hebben goed hun best gedaan om het in stijl en kleur te houden.
We zien kano’s voorbij komen die mooi glad over het water “ scheren”. Geen
“ Muzungu-rounds” zoals ik ooit heb beleefd. Er wordt door een paar jongens gevist op een voor ons onbekende manier. Ze halen elke paar seconden een hengel (bamboe stok)omhoog en slaan de stok weer in het water. We zien helaas geen enkele vis.
We bestellen een heerlijke lunch en genieten daar aanvankelijk buiten op het terras van, maar al snel moeten we naar binnen verhuizen ivm naderende regen.
Er zijn meerdere blanken aanwezig die ook snel naar binnen verhuizen. Het valt gelukkig mee met de regen.
We gaan vast lopen om onze taxichauffeur tegemoet te komen. Hij is verrast dat we er al zijn. Er is bijna geen regen geweest. Maar ja.......als je alles van tevoren weet...
We komen geiten en koeien hoeders tegen, steenbakkerijen, schooltjes en kerkjes. Hoe hoger in de bergen hoe armoediger lijkt het wel. Ik deel nog wat pennen uit, wat zich weer snel “ rond zingt”.
Bij het ziekenhuis aangekomen ziet de auto van Michael er vreselijk uit. Het ritje is 80.000 Oegandese schilling( ongeveer 16,-)
Eenmaal thuis gaan we aan de slag met koekjes bakken. We willen graag met Koningsdag wat kunnen delen met een oranje kleurtje.
Met dank aan de oven is het prima gelukt. Beetje kleurstof en poedersuiker en hoppa!!
Deze koekjes houden we lekker voor ons zelf.
Douchen is een uitdaging. Kon William het nog redelijk, ik moest al op mijn hurken douchen wilde ik nog enigszins een straal water hebben. Renee heeft dus pech.
We lezen wat en ik stort me weer even op de legpuzzel.
We maken het niet te laat omdat William en ik morgenvroeg naar de kerkdienst willen. Dat wordt 7.15 uur opstaan.
Zondag 15 april
Op tijd uit bed ivm de kerkdienst. Ontbijten en op weg naar de kerk. We nemen het “ binnendoor-pad”. Een redelijke klimmetje. Inmiddels lopen er vele mensen richting de kerk. Allemaal in “ zondagse” kleding, keurig. Wel zie je dan dat schoenen (veel) te groot zijn. Broeken te lang/te kort, maar super schoon en netjes.
Het is nog maar net 8.30 uur geweest en de dienst zou 9.00 uur beginnen. De kerk zit al behoorlijk vol. Het blijkt dat de dienst al bezig is maar mensen lopen in en uit. Kinderen zijn volop aanwezig en lopen door de gangpaden. Baby’s krijgen de borst. Alles lijkt te kunnen. Heerlijk ongedwongen en onbevangen. Er wordt gezongen door een koor, maar veel kerkgangers zingen mee en klappen mee. Voor in de kerk wordt door een aantal gedanst. Was het 5,5 jr geleden erg indrukwekkend, ook nu is het zo geweldig om te ervaren en te zien hoe Oegandese mensen een kerkdienst beleven.Evelyne komt voor ons in de kerk zitten. Er wordt een paar keer gevraagd of we niet naar voren willen komen. De derde keer willen ze onze namen hebben.
En aan het eind van de dienst, waar we geen woord van hebben verstaan worden onze namen genoemd. Alle aanwezigen beginnen te klappen!! Evelyne geeft aan dat we even moeten gaan staan en knikt wanneer we weer mogen gaan zitten. Famous!!
Terug bij het huisje heeft Renée een wasje gedraaid en hebben we de buurkinderen die graag even bekijken wat wij zoal doen.
Er lopen 2 prachtige kraanvogels voor ons in de moestuin.
Na de lunch bereiden we ons voor op de wedstrijd. Hoeveel shirts etc..
De stroom valt weer eens uit!!
Even later komt Jackson er aan met Anna en haar moeder. Anna is het meisje dat 5,5 jaar gelden was opgenomen met enorme brandwonden. Ze heeft 4 mnd in ziekenhuis gelegen en de volledige 2 mnd dat ik er toen was heb ik haar ( samen met Edith) verpleegd. Traumatisch voor haar, maar het ging ons ook aa het hart. Ze is nu 13 jaar en heeft nog steeds dezelfde mooie ogen en glimlach. Ook de moeder herken ik nog. Ze spreken helaas geen woord Engels, dus Jackson is tolk. We omhelzen elkaar en lachen wat ongemakkelijk,maar zijn oprecht blij elkaar weer te zien. De moeder heeft een tas met giga veel passie vruchten, eieren, ananas en een heerlijke avocado.
Jackson had afgelopen week al gevraagd wat ik zou willen hebben van hen als dank voor de goede en liefdevolle zorgen destijds. Uiteraard wilde ik niets, maar dat was mogelijk onbeleefd. Dus wat passievruchten leek me wel een passend cadeau.
Ik haal gelijk voor Anna een cadeautje. Een jas en waterschoenen. De jas past maar de schoenen niet. Het gaat goed met Anna, zowel lichamelijk als op school. Wel heeft ze nog wat pijn van de norme littekens. Ze laat ze zien. Het is uiteraard naar om te zien, maar ze heeft gelukkig geen beperkingen in haar bewegingen. De moeder wil weten of ze later wel een kind borstvoeding kan geven. Dat denken we helaas niet.
We geven nog een paar schriften en pennen en de “ snoeptulpen”( door mijn zus Trudie gemaakt) Daar is Anna erg blij mee en wil ze beslist eerst thuis aan vriendinnen laten zien voordat ze deze gaat opeten. Ze drinken thee( zonder melk omdat we dat niet hebben, maar met heeeeeeel veel suiker)
Ze vragen naar Edith en ik kan gelukkiger fb laten zien hoe Edith er nu uitziet en haar man en kinderen natuurlijk. Ook onze kinderen willen ze zien.
De moeder van Anna is ontzettend dankbaar. Destijds hebben ze zoveel liefde en zorgzaamheid van ons ontvangen. Dit zegt ze meerdere keren. En als God het wil ziet ze ons beide nog weer een keer terug in Oeganda. Dan moeten we elkaar weer ontmoeten. Best emotioneel om haar zo over ons te horen praten.
We nemen afscheid nadat we nog een paar foto’s hebben gemaakt. Uiteraard moet ik Edith ook bedanken.
Dan moeten we voortmaken ivm de voetbalwedstrijd die vanmiddag gepland staat.
Het worden “ Oegandese tijden”. Voordat we eenmaal starten met de wedstrijd is het 15.30 uur geweest. De doelpalen moesten eerst nog aan elkaar gemaakt worden en rechtop gezet. Foto voor site van vvVorden. Iedereen is erg blij met de tenues.
Het weer is heerlijk vandaag en we hebben veel publiek.
Beide teams zijn fanatiek. De helft heeft schoenen, waarvan een enkeling echte voetbalschoenen. De rest voetbalt met blote voeten. Een verzorger of waterzak kennen ze niet. Een shirt is de vlag van de grensrechter.
De strijd en lol is er allemaal niet minder om.
De einduitslag is 1-1. Ik deel snoeptulpen aan alle spelers en zeg erbij dat ze de bovenkant open kunnen maken omdat daar snoep in zit. Iemand wil al zo in het plastic bijten om te proeven. Oepsss
Al met al een zeer geslaagde middag. Alle spelers bedanken ons hartelijk.
Thuis nog steeds geen stroom, dus op tijd koken om niet in het donker te staan.
We werken onze dagboeken bij.
En...iets voor 21.00 uur hebben we weer stroom!!
We gaan de uitdaging weer met elkaar aan voor een potje kaart monopoly.